ایمان

برای تو که در بندی...

«ایمان بیاورید به آعاز فصل سرد!» وقتی که برگ های خشک فرو ریختند و نیامدی. سال هاست... سال هایی که تعدادش از انگشتان یک دست، خیلی وقتست که گذشتست. 

وقتی که ضربه های تعزیری پیاپی بر پیکرت فرود آمد، وقتی که برای چرکاب زخم هایت حتی پانسمانی فراهم نکردند، وقتی که گوشه سلول در تنهاییت کز کردی، وقتی مشت های بازجو اول میز را و بعد صورتت را لمس می کرد، کدام وقت به دادت رسیدم؟

من ملتی هستم که حسین را در کوفه جا گذاشت و امروز میخوانم «ما اهل کوفه نیستیم...»

راستش را بگو. تو کدام وقت ایمان آوردی، دیگر پشت دری که باز می شود، من نیستم؟